2001.eclipsvakantie.nl

Het is woensdag. De gevoelsmatige scheiding tussen dinsdag en woensdag is wat moeilijk aan te geven. Ik vlieg nog steeds. Soms slaap ik, meestal ben ik wakker. Het schijnt dat men vannacht nog een film wil draaien op de monitoren hier, maar ik heb nog niks gezien. Beneden me zie ik soms lichtjes. Brandjes, bliksemflitsen en na een eeuwigheid vliegen zie ik Tripoli in het donker. Het laatste stukje Afrika. Na de Middellandse zee krijg je Italie. Daar begint Europa. De zon komt op, net boven de Bodensee. Frankfurt komt in zicht.

Een irritant lange vlucht, ingeklemd tussen twee draaiende slapers, omringd door niet bovenmatig vriendelijk personeel komt aan zijn einde. Zelf heb ik ook een beetje kunnen slapen, dat is best positief.
Weer op de grond aangekomen slik ik wat loperamide om m'n maag weer rustig te krijgen.
Ook hier spenderen we weer de nodige tijd op het vliegveld. Wel kun je hier lekker vlot door de douane. Geen metaaldetectors, en ook geen rontgenpoortjes.

Frankfurt-Amsterdam is best een mooi stukje om te vliegen. Je begint dingen op de grond te herkennen, slaapt een beetje en leest wat in het AD.

In Amsterdam graai ik m'n spullen van de band, en zie ik het standbeeld van Bas aankomen. Ook hier kun je probleemloos de grens over.

De aankomsthal is een prima plaats om afscheid te nemen, maar vooral goed om te wachten. Wachten met lotgenoten, dat wel. Cafe Rembrandt leent zich hiervoor. Wel duur, en ik moet eerst pinnen. Ze willen hier geen creditcard accepteren. Ze zitten nota bene op een vliegveld!
Deze tekortkoming maakt het niet minder gezellig.

De biertjes vinden hun weg door de slokdarm zonder problemen, en in de aankomsthal kom ik m'n ouders tegen. Ik koop wat bakjes koffie voor ze. Peter krijgt een SMS-je. Madeleine is thuis, en de kat leeft nog.

Het wordt tijd de auto weer op te zoeken. Over iets meer dan twee uur ben ik thuis. Weer een ervaring rijker.